14/11/61

Eat that Steak

ช่วงนี้ติดกินสเต็กแรร์มากๆ ไล่หากินไปเรื่อยๆ ว่าร้านไหนจะโอสุด

จากที่ไปลองมาหลายร้าน ขอจัด rank เสียหน่อย เอาเฉพาะร้านที่มีสาขาเยอะๆ นะ จะได้เปรียบเทียบกันง่ายๆ

1. Santa fe'

ขอยกให้ซานตาเฟ่เป็นอันดับ 1 เลย เนื่องจากราคา กับรสชาติ คุ้มค่าที่สุด อาหารรอนานนิด แล้วก็ค่อนข้างหวงซอสมะเขือ ขอแล้วก็จะได้แค่ถ้วยเดียว

2. Sizzler

เรื่องรสชาติมาเป็นอันดับ 1 เลย แต่ติดตรงว่า มันบังคับให้รวมราคาสลัดบาร์ไปด้วย ซึ่งจริงๆ แล้ว เราต้องการกินเนื้อดิบ ไม่ได้อยากกินสลัด ถ้าไม่บังคับคิดค่าสลัดไปด้วยจะดีมาก ส่วนซอสมะเขียก็เหมือนซานตาเฟ่ คือ ขอแล้วได้ถ้วยเล็กๆ ถ้วยเดียว

3. Jeffer

เคยคิดว่า Jeffer จะมาเป็นคู่แข่งซานตาเฟ่ได้ แต่เทียบดูแล้วยังอีกหลายขุมนัก ด้วยราคาที่ไม่ได้ถูกกว่าซานตาเฟ่เท่าไหร่นัก รสชาติห่างกันหลายช่วงตัว คุณภาพของเนื้อที่ไม่ผ่าน ซอสมะเขือบีบได้ตามใจ แต่มันซอสแป้งอ่ะ

4. K.Ken

ไม่แน่ใจว่าร้าน K.Ken หรือชื่อร้านอะไร แต่มันคือเครือ Skylarge เป็นร้านที่ กินทีเดียวพอเลย หาอะไรดีไม่ได้สักอย่าง ราคาก็ไม่ถูก

สรุปว่า ถ้าไม่แคร์ราคา กิน Sizzler ถูกปาก ถูกใจมากที่สุด แต่กินเนื้อ Sizzler จานนึง กินซานตาเฟ่ได้ 3 จาน เพราะงั้นก็ชวนให้คิดนิดนึงเวลาจะตัดสินใจ

ส่วนที่เซ็งอีกอย่าง คือ หาร้านสเต๊กที่มีเจลลี่มิ้นไม่ได้ ถ้าอยากกินเจลลี่มิ้นต้องทำกินเอง แล้วพอทำกินเอง จะทำแรร์ก็กลายเป็นมีเดียม เศร้า

2/11/61

Judgment

เมื่อกลางเดือน ต.ค. ไปธุระที่พม่ามา ไปแก้บน (จริงๆ อยากแก้ล่างบ้าง แต่เหมือนเขาไม่นิยมกัน) เรื่องเที่ยวนั้นช่างมัน แต่ประเด็นคือ ค่าเงินพม่ามันถูก ทำให้ได้ที่ชั่งน้ำหนัก Xiaomi รุ่น2 มาในราคาไม่ถึงพัน พอขากลับจะโหลด พนักงานไม่ให้โหลด เพราะมันอันตราย ไอ้เราก็มีตกใจ เฮ้ย ไรวะ คือ อุปกรณ์อิเลคโทรนิคเนี่ย เคยโหลดขึ้นเครื่องมาหลายทีแล้ว จะประเทศไหนก็ไม่เคยมีปัญหา (ที่ฮาสุดในเรื่องโหลดของขึ้นเครื่องคือ โหลดน้ำอัดลมที่จีน พี่จีนงง คงไม่เคยเจอคนขนน้ำอัดลมกลับบ้าน)

คือ จนท. ที่พม่าน่าจะไม่ค่อยเจอคนโหลดของอิเลคโทรนิคขึ้นเครื่อง เพราะพม่ามันก็ไม่ใช่ประเทศที่น่าไปซื้อของพวกนี้อยู่แล้ว

ไอ้ของที่ซื้อเนี่ย เราก็รู้แหล่ะว่ามันโหลดได้ คือ ส่วนใหญ่แล้ว ของอิเลคโทรนิคที่ไม่ได้เปิดเครื่อง และไม่มีแบตเตอรี่ ไม่มีของเหลว มันควรจะโหลดได้อ่ะนะ

สรุปสุดท้ายคือ ต้องแอบเอาขึ้นเครื่อง T T

ที่สนามบินก่อนจะขึ้นเครื่องได้ จะมีด่านตรวจกระเป๋า 3 ด่าน มีปัญหาที่ด่านเดียว ซึ่งมันเป็นเรื่องของคนตัดสิน ที่บางทีเราคิดว่ามันไม่ถูก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะหน้าที่ของเขาคือการตัดสิน

ที่แย่คือ การตัดตินของคนจะใช้วิจารณญาณ และวิจารณญาณของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ที่แย่กว่านั้นคือ บางทีคนเดียวกัน แต่คนละเวลามันดันทะลึ่งตัดสินใจคนละแบบอีก

ลองนึกถึงในองค์กร ที่เราไปยื่นเอกสารที่ฝ่ายนึง เอกสารเดียวกัน ถ้ายื่นกับ A จะผ่าน แต่ถ้ายื่นกับ B จะไม่ผ่าน อะไรแบบนี้

นี่คือสิ่งที่แย่ของกระบวนการที่ใช้มนุษย์ในการตัดสิน

Thunderclouds


You’re sayin’ those words Like you hate me now Our house is burning When you’re raised in hell

Homestay

จับพลัดจับพลู ได้ดู Homestay

เข้าเรื่องของหนังเลยดีกว่า

ก่อนจะดูไม่รู้ข้อมูลอะไรมากไปกว่า มันคือหนังไทย เข้าใจว่าน่าจะเป็นหนังผี หรือไม่ก็หนังโรคจิต แต่พอดูแล้ว มันไม่ใช่เลย มีเรื่องเกี่ยวกับวิญญาณและชีวิตหลังความตายนิดหน่อย แต่ไม่ได้น่ากลัวแบบหนังผี แล้วก็ไม่ได้เป็นหนังโรคจิตอะไรเลยด้วย แล้วก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับ Homestay เลยด้วย ตอนแรกนึกว่าไปพัก Homestay ที่มีผี :P

ตัวหนังแทรกหลักธรรมให้คิดว่า แท้จริงแล้วเราเป็นแค่วิญญาณที่มาอาศัยในร่างกาย ที่เปรียบเหมือน Homestay เท่านั้น สุขทุกข์ก็อย่าไปอินกับมันมากนัก

Homestay เป็นเรื่องสะท้อนมุมมองของพระเอกที่เป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งมีจุดหนึ่งของคนเป็นซึมเศร้าที่เหมือนกัน คือ เอาความสุขไปฝากไว้ที่คนอื่น คือ ถ้าตัวเองจะมีความสุขได้ ก็ด้วยเงื่อนไขว่า จะต้องได้รับความสุขนั้นจากคนที่เราคาดหวัง

เป็นหนังค่าย GDH ที่ผมดีใจมาก ที่มันไม่ใช่ซันนี่เสียที พระเอกเป็นใครไม่รู้ แต่ผมชอบ สีหน้าตอนเศร้า กับตอนสุข มันชัดเจนมาก ถ่ายทอดอารมณ์ได้ดี ส่วนเฌอปรางค์รู้สึกว่ายังเล่นหนังไม่เก่ง แต่เฌอปรางค์ในชุดนักเรียนน่ารักมาก เรียกว่า ดูดีแบบมองได้เพลินๆ เลย คนละลุคกับตอนเป็นแคปเฌอมากๆ

เนื้อเรื่องดีมาก ถ้าปรับสักหน่อยน่าจะดีกว่านี้

  • พี่ชายเอาออกไปเลย ไม่ต้องเกี่ยว
  • เนื้อเรื่องที่พยายามชักจูงให้ดูเป็นการฆาตรกรรม ตัดออกไปเลย สะท้อนภาพคนเป็นซึมเศร้า คนมองโลกแง่ลบให้ชัดๆ ไปเลย
  • ถ้าครูที่แอบคบกับนางเอก เป็นพ่อพระเอกด้วย จะแจ่มมาก (ไหนๆ ตามบทก็เคยเป็นครูอยู่แล้ว)
  • ตัวเลือกที่ให้พระเอกตอบ ควรเป็น 3 ตัวเลือก โดยเลือกตอบว่า ทุกคน, แฟน และแม่ แต่สุดท้าย เฉลยคือตัวเอง แล้วก็ให้มันตายเพราะตอบผิดไปเลย อันนี้จะดีมาก
  • CG ไม่ต้องมีก็ได้นะ หนังมันสมบูรณ์ด้วยเนื้อเรื่อง แต่เห็น CG ฝีมือคนไทยแล้วก็ประทับใจเลยนะ
  • ผู้ควบคุมก็เยอะไป ไม่ต้องมาบ่อยก็ได้
  • พยายามมีมุกตลก แต่หนังมันไม่ต้องฮานะ Power ranger นี่ ขัดกับอารมณ์หนังมากๆ

สรุปว่า เป็นหนังที่ควรค่าแก่การดูครับ คุ้มค่าแก่เวลาที่เสียไป

10/9/61

Flames

Go, go, go
Figure it out, figure it out, but don't stop moving
Go, go, go
Figure it out, figure it out, you can do this

Why election matter

ไม่รู้ว่าปีหน้าจะได้เลือกตั้งมั้ย จริงๆ แล้วผมเฝ้ารอเวลาที่จะได้เลือกตั้งมานานมาก บางทีเหมือนกับว่า ก็นานจนจะเลิกรอไปแล้ว อารมณ์แบบว่า ก็อยู่ๆ กันไป

แน่นอนว่าฝั่งไม่ชอบการเลือกตั้ง (จริงๆ น่าจะเป็น ไม่ชอบผลของการเลือกตั้ง) ก็มักจะค่อนขอดคนอยากเลือกตั้งบ้างในหลายๆ ประเด็น

การอยากเลือกตั้งไม่ใช่ว่าผมอยากไปกาบัตร แล้วหย่อนบัตร ไม่ใช่ว่าผมคิดว่าประชาธิปไตยคือการกาบัตรเลือกตั้ง

แต่ที่ผมอยากเลือกตั้ง เพราะว่า ผมอยากได้ยินเสียงคนอื่นว่าเขาคิดยังไง ในสภาวะที่เราอยู่แบบพูดอะไม่ได้ เพราะไม่อยากปรับทัศนะคติ แสดงความคิดเห็นทางการเมืองก็ลำบาก ในสภาพสังคมแบบนี้ ดังนั้นการบอกความคิดว่าต้องการลงในกระดาษ ทำให้เราได้แสดงความคิดเห็นของตัวเอง โดยไม่ต้องขัดแย้งกับใคร และที่สำคัญ เราจะได้ฟังเสียง และความคิดของคนอื่นๆ

ผมยังรอที่จะฟังความคิดเห็นของทุกๆ คนอยู่ครับ ขอให้เราได้เลือกตั้งกันโดยเร็ว

25/7/61

Misfit phase

ช่วง พ.ค. ไปเที่ยวมาเล ได้ Mi Band2 มา จะเอามาให้พอดีใส่ แต่เจอคุณย่าเอาไปใส่ซะก่อน เนื่องจากไม่เห็นหลานใส่ (จริงๆ ที่หลานไม่ใส่เพราะเป็นช่วงสอบ ใส่นาฬิกาแบบนี้ไม่ได้) แต่หลานก็ไม่กล้าทวงหรอก แล้วย่าชอบก็ดีแล้ว ให้ย่าใส่ไปดีกว่า

เวลาผ่านไป เจอ Misfit ลดราคา เลยเปิดให้คุณพอดีดู พอดีถูกใจ Phase ในส่วนของราคา และหน้าตา เลยจัดมา 2 เรือน เอามาใส่เองด้วย เพื่อให้รู้สึกว่าค่าจัดส่งลดลงหน่อย

ก็เป็นอันว่าได้ Phase มาใส่กันคนละเรือน ถือว่าเป็น Hybridge watch ที่ถูกใจเรือนนึงเลย ฟีเจอร์ก็เหนือกว่า Misfit Flash นิดนึง (มีปุ่มกดได้เยอะกว่า) แต่ถูกใจตรงที่มันเป็นนาฬิกาจริงนี่แหล่ะ

  • ที่ถูกใจ
    • ราคา (ข้อเดียวก็ชนะเลิศแล้ว) ได้มาที่สองเรือน 5พันนิดๆ รวมค่าส่ง ค่าภาษี
    • เป็นเข็มจริง
    • วัสดุดี
    • ใส่ถ่าน ไม่ต้องชาร์จ
  • ที่ขาดก็
    • ไม่มีแสง ดูไฟในที่มืดไม่ได้
    • หนาไปนิด ถ้าบางกว่านี้จะดี
    • notification เป็นปุ่มสี เตือนแค่ทีเดียวตอนสั่น ถ้ามองไม่ทันตอนที่สั่น ก็จะไม่รู้เลยว่ามันเตือนอะไร
    • อยากให้บอกวันที่

21/6/61

Decapitate

วันก่อนเห็นข่าวประหารชีวิต ธีรศักดิ์ หลงจิ ผมค่อนข้างตกใจเล็กๆ คือ คิดมาเสมอว่าโทษประหารในไทยคือหมดไปแล้ว การตัดสินโทษประหารทุกกรณีจะโดนลดลงมาเหลือจำคุกตลอดชีวิต ผมเข้าใจว่าแบบนี้มาโดยตลอด จนกระทั่งทราบข่าวดังกล่าวเลยทำให้ได้รู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เข้าใจ

ผมต่อต้านโทษประหารชีวิตอย่างที่สุด กรณีคลาสิคที่ผมชอบยกเป้นเคสว่าทำไมถึงไมควรมีโทษประหารคือ กรณีหมอแอร์จ้างฆ่าเอ็กซ์จักกฤษ คือ ถ้ามีการตัดสินประหาร แม่หมอแอร์ก็จะได้รับโทษ และหมอแอร์ก็จะลอยลำไป ซึ่งในทางเทคนิคแล้ว เราไม่ควรทำอะไรที่มัน undo ไม่ได้ เพราะถ้ามันผิดพลาด เราจะไม่สามารถไต่สวนย้อนหลัง หรือสืบข้อมูลเพิ่มเติมได้เลย

ในแง่มุมของการลงโทษ หรือการเข้าคุก ผมเห็นหลายคนจะรู้สึกว่า คุกหรือการลงโทษ เป็นการเอาคืนเพื่อให้สาสม เพื่อให้สะใจ เพื่อให้คนอื่นไม่กล้าทำตาม ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ถูก คุกควรมีไว้เพื่อกักกัน (quarantine) เพื่อไม่ให้สร้างความเดือดร้อนกับผู้อื่นได้อีก ผู้อยู่ในคุกไม่จำเป็นต้องทรมาน เหมือนกับ virus computer เรา quarantine ไว้ เพื่อไม่ให้มันไปกินไฟล์อื่น จนกว่าจะหา anti-virus ได้ ก็เอามาแก้ แล้วไฟล์เดิมที่เสีย ก็จะกลับมาใช้ได้ใหม่ ในกรณีมนุษย์ก็ควรจะเป็นเช่นเดียวกัน

การลงโทษเพื่อตอบสนองต่อความสะใจ เป็นเครื่องบ่งชี้อันดีว่าเรายังอยู่ไกลจากความเป็นอารยะอีกมาก ผู้กระทำผิดทั้งหลายไม่ว่าจะโทษเบาหรือโทษร้ายแรง เกิดจากเหตุผลคือ โรค, ความเข้าใจผิด, ความประมาท เพียงสามประการนี้เท่านั้น ไม่มีใครที่เลว หรือชั่วมาโดยกำเนิด ดังนั้นเราควรปรับปรุงจิตใจเพื่อยกระดับตัวเองขึ้นให้มากกว่าการมองการลงโทษเป็นเครื่องมือเพื่อตอบสนองต่อความสะใจ

14/6/61

A next Mac

ว่าจะซื้อ mac อีกตัว เลยมาโน๊ตไว้ก่อน ปกติจะซื้อก่อน แล้วค่อยมา blog แต่ช่วงนี้หาเวลาไม่ค่อยได้เลย ไหนๆ กำลังว่าง โน๊ตไว้เสียก่อนเลยละกัน

เนื่องจาก mac ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ราคาถูก การจะซื้อแต่ละครั้ง ต้องมีเหตุที่สมควรจริงๆ และผมเองก็ไม่ใช่จะพิจารณาได้อย่างรวดเร็ว เอาเข้าจริงก็คิดมาเป็นปี แต่ตัดสินใจได้ละว่า ต้องซื้อตอนนี้แหล่ะ

ย้อนกลับไป mac เครื่องแรกที่ผมใช้ เป็น iBook G4 ตอนนั้นสาเหตุที่ตัดสินใจซื้อคือ ต้องการหักดิบจาก Windows กะว่าถ้าใช้ Linux ไม่สำเร็จ ก็จะไม่สามารถใช้ Windows ได้ ก็เลยตัดสินใจซื้อ Mac ซึ่งตอนนั้นราคาตั้ง 48,000 ซึ่งมันแพงมาก แต่ก็เป็นการลงทุนที่ึุ้มค่า เพราะผมสามารถปลดล๊อกตัวเองจาก Windows ได้สำเร็จจริงๆ หลายๆ ท่านที่เกิดมาพร้อมกับ Windows จะพอนึกออก ว่าการจะเลิกใช้ Windows ได้นั้น มันยากแค่ไหน และการลงทุนครั้งนั้นก็ทำให้ผมทำได้สำเร็จ

ตัวที่ 1.5 ก่อนซื้อตัวที่ 2 ผมมี mac ตัวที่ 1.5 ด้วย คือ ไอ้เจ้า iBook G4 มันอะแดปเตอร์ไหม้ ทีนี้จะซื้ออะแดปเตอร์ใหม่ก็แพง ก็เลยไปหา iBook G3 มือสองมาแทน เพราะอะแดปเตอร์ใช้เหมือนกัน :P

mac เครื่องที่ 2 ตอนนั้นเกิดจากการที่ ในบ้านมี Laptop ที่ใช้ Windows กับ Linux อยู่แล้ว และผมอยากให้ลูกใช้เครื่องตั้งโต๊ะสักตัวนึง เพราะมันดีต่อลํกษณะของการใช้งานมากกว่า พอตัดสินใจจะมีคอมอีกสักตัว ก็เลยอยากให้ลูกได้ลองใช้ OS อื่นบ้าง เพราะลูกคุ้นเคยกับ Ubuntu และ Windows อยู่แล้ว (พยายามให้ลูกใช้ Tools ในฐานะที่มันเป็น Tools คือ จับอะไรก็ใช้งานได้) เลยตัดสินใจที่จะซื้อ mac ในตอนนั้นก็เลยได้ mac mini ไป ด้วยเหตุที่งบประมาณจำกัด ซึ่งผลที่ได้ก็ออกมาดี คือ ลูกผมใช้ OS อะไรก็ได้ ซอฟต์แวร์อะไรก็ได้ เขาจะหาทางเรียนรู้และใช้งานได้ คือ ไม่ตั้งเงื่อนไขกับตัวเอง ว่าจะต้องเป็น Windows 7 เท่านั้น ต้อง Windows 10 เท่านั้น จะไม่เป็นแบบนั้น คือ มีเครื่องมืออะไรให้ใช้ เขาก็ใช้ ซึ่งก็เป็นอีกการลงทุนที่คุ้มค่า

why the next mac
เมื่อถึงรอบที่ตัดสินใจจะซื้ออีกครั้ล มันต้องมีเหตุที่เหมาะสมจริงๆ ถึงจะซื้อคอม 1 เครื่องในราคาเท่ากับคอม 2 เครื่อง อย่างที่เล่าไว้ในบล๊อกเก่าว่า พอดีกำลังหัดเรียนรู้ pi แต่หลังจากที่เห็นสิ่งที่พยายามลอง พยายามเล่นอยู่ 1-2 สัปดาห์ พบว่า การใช้ Windows มันมีอุปสรรคในการเรียนรู้มากกว่า mac คือ environment ที่จะเอื้อต่อการใช้งานของ mac มันพร้อมกว่า เช่น มี ssh, python ในตัว หรืออย่างการใช้งาน arduino พอเสียบก็ใช้ได้เลย ไม่ต้องเลือก port ซึ่งมันจะทำให้ผู้เรียนรู้สามารถไปโฟกัสกับสิ่งที่กำลังเรียนรู้อยู่ได้ทันที ไม่ต้องมาติดปัญหาที่เกิดขึ้นจากตัว Windows หรือความไม่เหมาะสมของสภาพแวดล้อม

แน่นอนว่า การใช้ของที่ไม่เหมือนคนอื่นก็จะสร้างอุปสรรคในแบบอื่นอีกอยู่ดี แต่ผมกลับคิดว่า ให้ไปติดปัญหาตรงอื่น ดีกว่ามาติดปัญหาที่สภาพแวดล้อมของระบบ

เลยเป็นเหตุให้ตัดสินใจได้ว่า ซื้อ mac ตัวที่ 3 ได้ละ

ปล. กดสั่งซื้อใน apple.com ไป เมื่อวันที่ 15 ด้วยสิทธิ์นักศึกษา ได้ MacBook Pro 13 inch without Touch Bar 2.3GHz dual-core Intel Core i5 512GB ในราคา 60,100 บาท

ขยับมาไม่กี่วัน วันที่ 20 Lazada ส่งเมลมาแจ้งว่าลดราคาคอมพิวเตอร์ ส่องไปเจอ MacBook Pro 13 inch with Touch Bar 2.9GHz dual-core Intel Core i5 512GB ที่ราคา 65,900 บาท

ก็เจ็บใจกันไป แต่ก็กะแล้วแหล่ะว่าต้องเจออะไรแบบนี้ ตอนแรกคิดว่า ซื้อเสร็จ Apple ประกาศเปลี่ยนไปใช้ CPU ตัวเอง (แต่มันก็ไม่แน่นะ)

13/6/61

Pordee's summer of code

ปกติช่วงปิดเทอมของพอดี มักจะได้ทำโปรเจคอะไรเล็กๆ ซึ่งหลายๆ ปีที่ผ่านมาจะเป็นทำหุ่นเพื่อแข่งในรายการ WRG หรือบางทีก็เป็นทำอะไรอย่างอื่น แล้วแต่เจ้าตัวจะชอบ

จริงๆ แล้วช่วงปิดเทอม ผมอยากให้ลูกชายได้ลองเป็น Back packer มากกว่า ได้พบเจอผู้คน ได้เห็นโลกกว้าง แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนไม่ชอบไปไหน ก็ช่างเขาไป

ปีที่แล้วโชคดีได้รู้จักกับผู้ใหญ่ในโรงเรียนปัญญาภิวัฒน์ ปิดเทอมรอบนี้เลยฝากให้ไปฝึกงานด้วย คือ จริงๆ แล้วในปีนี้ก็มีแข่งหุ่น WRG แต่ผมอยากให้ได้ไปทำอย่างอื่นมากกว่า คือการแข่งขันหุ่นทั่วไป จะเป็นการกำหนดโจทย์มาแล้ว ว่าทำอะไร แล้วทุกคนก็แข่งกันทำสิ่งเดียวกัน แล้วมาดูว่าใครทำได้เก่งที่สุด ซึ่งแนวทางนี้จะไม่ใช่แนวที่พอดีถนัด แล้วการทำสิ่งเดิมซ้ำๆ มันไม่ได้ความรู้ที่หลายหลาย (จะรู้ลึกในเรื่องเดิมเป็นหลัก) รอบนี้ก็เลยให้พักเรื่อง WRG แล้วไปลองทำอย่างอื่นดูบ้าง (แต่ WRG คงให้ไปแข่งแหล่ะ เป็นไปแพ้เป็นหลัก คือ ให้ได้พยายาม ได้ลองสร้างชิ้นงานพอแล้ว เป้าหมายคือทำหุ่นได้เสร็จ ทำงานได้ อันนี้คือชนะแล้ว เพราะบรรลุเป้าหมาย)

ส่วนงานที่ได้ไปทำที่ปัญญาภิวัฒน์คือ ได้ไปช่วยสร้างชิ้นงานหนึ่งชิ้น ด้วยโจทย์ที่ได้ เลยทำให้ต้องมาหัดใช้งาน Raspberry Pi + Image recognition สักตัวหนึ่ง

ด้วยโจทย์ที่ได้ และความพยายามของเจ้าตัว เห็นแล้วบอกได้เลยว่า ตัดสินใจถูกจริงๆ ที่ส่งให้ไปทำอย่างอื่นบ้าง (ต้องขอบคุณ อ. ปัญาภิวัฒน์ท่านั้นด้วยครับ ไม่แน่ใจว่าลงชื่อไว้ดีมั้ย เพราะงั้น สงวนนามไว้ก่อนดีกว่า) เพราะไม่อย่างนั้นก็จะได้แค่เขียน Arduino ต่อมอเตอร์ include library เหมือนอย่างเคย แต่รอบนี้ทำให้ถูกบังคับว่าต้องใช้ Linux ให้เป็น (โชคดีที่ที่บ้านเน็ตช้า เลยโดนบังคับว่าต้องโหลด Raspbian ที่ไม่มี GUI มาใช้)

แม้ว่าเกิน 50% ของโปรเจคจะเป็นว่า ผมเป็นคนช่วยก็ตาม แต่สิ่งที่พอดีได้คือ ได้คุ้นเคยกับ CLI ได้หัดใช้ Linux Command ได้รู้ว่า Image recognition เป็นยังไง

ถือว่าเป็นปิดเทอมที่คุ้มค่ามาก และเมื่อพอดีได้โจทย์ที่จะต้องทำอย่างอื่น ก็จะไม่ติดกรอบการคิดที่ Arduino อีก (แต่จะมาติดกรอบที่ Raspberry แทน :P คือ ติดกรอบอยู่ดี แต่กรอบกว้างขึ้น)

5/4/61

Big Data

ได้รับโอกาสอันดีจาก สนง. ให้ส่งไปอบรม Big Data ก็เลยต้องมีเขียนสรุปส่งสักหน่อย ให้คุ้มค่ากับภาษีประชาชน ไหนๆ เขียนส่งแล้ว หาที่เก็บไว้หน่อย เผื่อต้องใช้วันหลัง

Big Data เป็นสิ่งที่มีความสำคัญมากในโลกยุคปัจจุบัน โดยเราสามารถเปรียบ Data ได้กับ น้ำมันในสมัยก่อน ที่ประเทศไหนมีน้ำมันก็จะเป็นประเทศมหาเศรษฐี ในยุคนี้ ใครถือครองข้อมูล หรือใช้ประโยชน์จากข้อมูลได้มากที่สุดก็จะกลายเป็นเศรษฐีของยุคนี้เช่นกัน ดังจะเห็นได้ว่า บริษัท ระดับต้นๆ ของโลกในยุคนี้ล้วนทำธุรกิจเกี่ยวกับข้อมูลทั้งสิ้น เช่น Google, Facebook เป็นต้น

แบบไหนถึงเรียกว่า Big Data

เรารู้จักกับ Data อยู่แล้ว แต่ในนิยามของคำว่า Big Data ที่เราพูดถึงกัน ไม่ได้หมายถึงข้อมูลที่มีขนาดใหญ่เท่านั้น แต่ Big Data ที่พูดถึงกันในยุคนี้ จะต้องประกอบด้วยองค์ประกอบดังนี้

  • Volume: มีขนาดใหญ่ มีปริมาณมาก เป็นได้ทั้ง offline หรือ online
  • Variety: มีความหลากหลาย ทั้งที่มีโครงสร้างและไม่มี
  • Velocity: เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา มีการส่งผ่านข้อมูลต่อเนื่องในลักษณะ streaming
  • Veracity: ข้อมูลไม่ชัดเจน

รูปแบบของข้อมูล

นอกจากข้อมูลจะมีความหลากหลาย และไม่มีโครงสร้างได้แล้ว ข้อมูลอาจมีได้หลายรูปแบบอีกด้วย เช่น

  • Behavioral: ข้อมูลการใช้งาน เช่น server log, การคลิกดูข้อมูล
  • Image, sounds: ภาพถ่าย, วีดีโอ, ข้อมูลเสียง
  • Text: ข้อความ tweeter facebook, เนื้อหาในเว็บไซต์
  • Records: ข้อมูลทางการแพทย์, ข้อมูลผลสำรวจที่มีขนาดใหญ่, ข้อมูลทางภาษี เป็นต้น
  • Sensors: ข้อมูลอุณหภูมิ, accelerometer, ข้อมูลทางภูมิศาสตร์ เป็นต้น

Big Data Analytics

เป็นขั้นที่สูงกว่าของ Data Analytics คือ เป็นการวิเคราะห์ข้อมูลจาก Big Data ซึ่งเป็นข้อมูลที่วิเคราะห์ได้ยากกว่า (ข้อมูลมีลักษณะ 4V) โดยการวิเคราะห์จะวิเคราะห์เพื่อตอบสองคำถามคือ เพื่อตอบอดีต และทำนายอนาคต
  • Descriptive analytics: เป็นการวิเคราะห์โดยสรุปผลรวมจากอดีต คล้ายๆ การทำข้อมูลเชิงสถิตินั่นเอง โดยการวิเคราะห์แบบนี้จะได้คำตอบในลักษณะดังนี้
    • Standard report: “เกิดอะไรขึ้น”
    • Ad hoc report: “จำนวนเท่าไหร่ บ่อยแค่ไหน ที่ไหน”
    • Query: “อะไรคือปัญหาที่แท้จริง”
    • Alerts: “ต้องเกิด action อะไร”
  • Predictive analytics: เป็นการวิเคราะห์โดยทำนายถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตด้วย โดยการวิเคราะห์แบบนี้จะได้คำตอบในลักษณะดังนี้
    • Statistical analysis: “ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์นี้”
    • Randomized testing: “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราทดลองทำวิธีการนี้”
    • Predictive modeling: “จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป”
    • Optimization: “อะไรคือสถานการณ์ที่ดีที่สุดที่จะเกิดขึ้น”
  • Prescriptive analytics: เป็นการสังเคราะห์ข้อมูลเพื่อวิเคราะห์แนวโน้มและเสนอทางเลือกในการตัดสินใจที่เหมาะสมกับการคาดการณ์บนฐานของข้อมูล

Big Data จะมาจากไหนได้

โดยปกติในองค์กรจะมีข้อมูลอยู่แล้ว ซึ่งข้อมูลที่เห็นอยู่ตามปกติ จะเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของข้อมูลทั้งหมดเท่านั้น โดยข้อมูลทั้งหมดที่มีอยู่จะแบ่งออกได้ดังนี้

  • Data you analyze today: เป็นข้อมูลที่ได้มีการวิเคราะห์อยู่แล้ว เป็นปกติ เป็นข้อมูลที่ใช้กันเป็นประจำ เช่น รายงานผลการดำเนินงาน, สรุปยอดการเบิกจ่ายรายไตรมาส
  • Data you collect but don't analyze: ข้อมูลที่จัดเก็บ แต่ไม่ได้นำมาวิเคราะห์
  • Data you could collect but don't: ข้อมูลที่สามารถจัดเก็บได้ แต่ไม่ได้ทำ
  • Data from partners and third party: ข้อมูลจากภายนอก

สิ่งสำคัญในการทำ Big Data platform

พื้นฐานที่สำคัญในการที่จะสร้าง Platform สำหรับรองรับการใช้งาน Big Data คือ การสร้างโกดังจัดเก็บข้อมูล ในยุคสมัยเดิมเราจะรู้จักกับคำว่า Data Warehouse ที่เป็นแหล่งรวมข้อมูล จากข้อมูลหลายๆ แหล่ง รวมเข้ามาไว้ด้วยกัน แล้วจัดกลุ่มออกมาเป็น Data Mart จากนั้นจึงทำไปสร้างเป็น Cube เพื่อทำ Analys ก็เป็นการจบกระบวนการ

แต่สำหรับโลกของ Big Data นั้น ไม่สามารถใช้ Data Warehouse เพื่อเป็นฐานในการจัดเก็บข้อมูลได้ เนื่องจาก Data Warehouse จะรองรับข้อมูลที่เป็น Srtucture ในขณะที่ Big Data นั้น ข้อมูล Unstructure และยังไม่หยุดนิ่งอีกด้วย ดังนั้นแหล่งที่จะใช้ในการจัดเก็บจึงต้องขยับไปอีกขั้น ซึ่งจะรองรับข้อมูลที่หลากหลายได้มากกว่า

ดูภาพจะเข้าใจง่ายกว่า

เครื่องมือสำหรับทำ Big Data

เครื่องมือสำหรับทำ Big Data ไปจนถึงปลายทาง คือ Data Analytic สามารถใช้ได้หลายเครื่องมือ ขึ้นอยู่กับว่าตัวไหนจะตอบโจทย์ของเรามากกว่ากัน โดยจะขอยกตัวอย่างเครื่องมือคร่าวๆ ดังนี้

  • Data Ingestion/Collection: Kafka, Sqoop, Flume
  • Data Storage: Hadoop HDFS, S3, Google, Azure
  • Data Analyze/Processing: Hadoop Mapreduce, Pig, HIVE, Spark, Cassandra
  • Data Visualization: MS Power BI, Oracle Data virtualization, Tableau, Google Data Studio

สรุป

Big Data เป็นสิ่งที่ควรทำสำหรับองค์กร เพราะจะทำให้เรารู้จักตัวเองได้ดียิ่งขึ้น และเป็นเครื่องมือช่วยในการชี้ทางว่าควรจะก้าวเดินต่อไปอย่างไร และทำให้เห็นว่าภายนอกมองเห็นเราอย่างไร

การเริ่มต้น

  1. ควรเริ่มจากการวางโครงสร้างการจัดเก็บข้อมูลให้เป็นระเบียนเสียก่อน เพราะจะช่วยลดความยุ่งยากในการจัดเตรียมข้อมูล (อย่าลืมว่า ยังมีข้อมูล Unstructure จากภายนอกให้ต้องรับมืออีก ดังนั้นเตรียมข้อมูลภายในให้พร้อมไว้ จะได้ไม่เหนื่อยมาก) พร้อมกับหาพื้นที่จัดเก็บที่รองรับการขยายตัว และรองรับการเก็บไฟล์ขนาดใหญ่ (ในแต่ละไฟล์อาจใหญ่ได้เกินกว่าฮาร์ดดิสก์ที่เรามีก็เป็นได้)
  2. จัดเตรียมโครงสร้างข้อมูล Data Lake และ API ที่จะต้องเชื่อมต่อข้อมูลต่างๆ เข้ามาจัดเก็บ
  3. หา Data scientist ไว้ในองค์กร เนื่องจากการตั้งคำถามที่ถูกต้อง เป็นสิ่งสำคัญมาก ไม่อย่างนั้นแล้ว เราจะใช้ประโยชน์จากข้อมูลได้อย่างไม่เต็มที่
  4. ทำระบบวิเคราะห์ข้อมูล จากข้อมูลที่มีอยู่ให้เสร็จเสียก่อน เพื่อเป็นจุดเริ่ม และเป็นกำลังใจในการที่จะไปทำของที่ยากกว่า (คือ การวิเคราะห์ข้อมูลจากภายนอก)

19/3/61

2DS

ห่างหายจากการเล่นเกมไปพักใหญ่ หลังจากเครื่อง Wii พัง (สายรับคำสั่ง Wii mote ขาด) จริงๆ จะซ่อมก็ไม่ได้ลำบาก แต่อารมณ์คือ เริ่มจะหมดเกมสนุกๆ เล่นแล้วด้วย

เล็งเครื่องเกมใหม่อยู่นาน แน่นอนว่า สาย Nintendo อย่างผมต้องอยากได้ Switch แน่ๆ แต่ทำไปทำมา สอย 2DS มาซะงั้น (ได้ 2DS รุ่นที่เป็นฝาพับ สีส้มขาว สีถูกใจสุดๆ)

สาเหตุที่เลือก DS คือ อยากได้ Switch อยู่ แต่รู้ตัวว่าอยู่บ้านคงไม่ค่อยมีเวลาเล่นหรอก แล้วก็ ไม่อยากแย่งทีวีกับที่บ้านด้วย แม้ว่า Switch จะใช้เล่นพกพาได้ แต่ผมว่า เกมของเครื่อง Switch มันออกแบบมาสำหรับเล่นกับทีวีเสียมากกว่า กะว่า เดี๋ยว Nintendo ออก Switch รุ่นไม่มีจอจะค่อยเล็งๆ ดูอีกที

ก็ ได้ 2DS มาแล้ว ในราคาที่โอเคเลย ไม่แพงจนเกินไป แล้วก็มีเกมในแบบที่อยากเล่น

ตัวเครื่อง

  • รู้สึกมันพลาสติดไปหน่อย ออกจะป๊อกแป๊ก จำได้ว่าประมาณ 10 ปีก่อน เล่น NDSL มันดูจะแข็งแรงกว่านี้ แม้จะเป็นพลาสติกเหมือนกัน
  • จอไม่ชัดอย่างแรง อันนี้เสียความรู้สึกมาก มันเป็นเครื่องเกมออกใหม่ แต่ความคมชัดของจอเหมือนอยู่ในยุคมือถือ Windows CE
  • Power button อยู่ตำแหน่งด้านล่าง เวลาจะเปิดต้องใช้นิ้วโป้งจิ้ม ไม่ถนัดมาก ตอน NDSL ที่เป็นสวิตซ์แบบเลื่อน เปิด/ปิด ง่ายกว่านี้ (จริงๆ สวิตซ์แบบเลื่อนมัน เปิด/ปิด ยากกว่าแบบกด แต่ด้วยตำแหน่งของปุ่มที่ NDSL วาง มันทำให้เลื่อนสวิตซ์ได้ง่าย)
  • ปุ่มกด ตำแหน่งอยู่ในระยะที่เหมาะสมดี กดไม่ยาก แต่ขนาดรู้สึกว่าถือแล้วยังไม่ค่อยถนัดมือเท่าไหร่
  • มีปุ่ม L R เป็นอย่างละสองปุ่ม ผมว่ามันเยอะไป ให้ความรู้สึก Play station ไปหน่อย
  • ปุ่มบังคับทิศทาง มีปุ่มกลมๆ ที่เป็น Analog เพิ่มขึ้นมา ในขณะที่ปุ่มกดแบบ + ก็ยังมีอยู่ มันเลยเบียดตำแหน่งกันไปหน่อย จริงๆ มีอย่างใดอย่างหนึ่งก็พอ เพราะเราคงไม่ใช้ทั้งสองอย่างพร้อมกันอยู่แล้ว
  • สไตล์ลัสสั้นมาก
  • เสียงเบา
  • แบตทนดี เล่นแบลดความสว่างหน่อยก็อยู่ได้เกือบทั้งวัน
  • สายชาร์จ มาเป็นหัวติดกับปลั๊กเสียบเลย ถ้าเป็น USB จะดีมาก จะได้พ่วงกับ Power bank ได้


นอกนั้นโอเค รู้สึกว่า คิดถูกแล้วที่ซื้อเครื่องนี้ แต่ก็ยังอยากเล่นเกมของ Switch อยู่ แต่คงต้องรอให้หาช่วงที่จัดทีวีสำหรับเล่นให้ลงตัวก่อน เบื้องต้นก็ตั้งไมล์สโตนไว้ที ให้ Switch ออกรุ่นที่ไม่มีจอแล้วค่อยว่ากันอีกที

2/2/61

Teenager

เป็นช่วงที่ลูกเข้าสู่วัยรุ่นอย่างเต็มตัว ได้พบเจอผู้ปกครองที่มีลูกในวัยเดียวกัน พบว่าผู้ปกครองมีปัญหาแบเดียวกัน คือ ไม่เข้าใจวัยรุ่น ไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเป็นแบบนั้น ทำไมแม่ถามนิดหน่อยก็หาว่าบ่น พ่อทำนู่นนี่ก็ไม่ถูกใจ

สิ่งที่ผมเห็นคือ เห็นภาพของตัวเอง ของเพื่อน ในช่วงที่เป็นวัยรุ่น ซึ่งมันถอดแบบกันมาเป๊ะๆ เลย ที่ไม่เข้าใจคือ ผู้ปกครองที่เคยเป็นวัยรุ่นมาก่อน ทำไมถึงไม่เข้าใจ ทั้งที่ตัวเองก็เคยเป็นแบบนั้นๆ มาเช่นเดียวกัน

หลายสิ่งที่พบ มันมีคำตอบอันเดียวกัน คือ เราไม่มองคนอื่นในมุมของอื่น เรามองทุกสิ่งอย่างแต่ในมุมของตัวเอง ตอนเราเป็นวัยรุ่น เราก็มองโลกในแบบวันรุ่น พอเป็นผู้ปกครอง ก็มองโลกในแบบผู้ปกครอง ทั้งที่เราก็เคยผ่านมุมมองในแบบเดียวกันมาก่อน ทำไมเราถึงไม่รู้ว่าควรจะมีปฏิสัมพันธ์กับวัยรุ่นยังไง

มนุษย์ช่างใจแคบนัก ผมเห็นผู้ปกครองทั้งหลาย เรียกร้องให้ลูกเข้าใจตัวเขา แต่ไม่เคยคิดจะทำความเข้าใจในตัวเขา มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะให้วัยรุ่นที่ไม่เคยเป็นพ่อแม่มาก่อนเข้าใจพ่อแม่ได้ ในขณะที่พ่อแม่เคยเป็นวัยรุ่นมาก่อนแท้ๆ ไม่คิดจะเข้าใจวัยรุ่น

ทำไมเราช่างลืมง่ายนัก ผู้ปกครองในรุ่นผม ก็ผ่านการเป็นวัยรุ่นมา 20-25 ปี แค่นั้นแหล่ะ มันไม่นานเลย ถ้าเพียงแค่เราจะนึกถึง และทำความเข้าใจ เราก็ไม่ต้องทะเลาะกับลูกแล้ว

นึกดูสิ เราจังจำวัยเด็กที่นั่งดูคินิขุแมน นั่งทนดูเจ้าขุนทอง เพราะไม่มีอะไรให้ดูได้เลย แล้วทำไมเราไม่คิดจะนึกถึงช่วงเวลาที่เป็นวัยรุ่นเพื่อลูกของเราบ้าง

23/1/61

นิ่งเสีย ตำลึงทอง

ด้วยความที่มีพ่อเป็นทหาร มีแม่เป็นครู ในสมัยเด็กๆ เวลาติดตามแม่ไปทำงานด้วย คำที่จะได้ยินบ่อยมากๆ ในกลุ่มเพื่อนๆ คนทำงานของแม่คือ "ความชั่วไม่มี ความดีไม่ปรากฎ หนึ่งขั้นครึ่ง" ผมค่อนข้างฝังใจ และรู้สึกแย่กับวิธีคิดลักษณะนี้ นี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมไม่อยากทำงานราชการเท่าไหร่ และมองนักธุรกิจเป็นไอดอลเสียมากกว่า (กล้า ฝัน กล้าลุย กล้าทำ ทำมากได้มาก ไม่ทำไม่ได้ แฟร์ๆ)

โตขึ้น ทำงานมากขึ้น ความเป็นราชการเริ่มหล่อหลอมผม ให้เกิดวามคิดแบบราชการที่ผมเคยรังเกียจในสมัยเด็กขึ้นมา "ทำมาก ผิดมาก โดนด่ามาก ทำน้อย ผิดน้อย โดนด่าน้อย ไม่ทำ ไม่ผิด ไม่โดนด่า" การที่ผมมีความคิดแบบนี้ มันแปลว่าผมแย่ละ แต่เพราะอะไรที่ทำให้ผม ที่ต่อต้านความคิดลักษณะนี้ กลับมามีความคิดแบบนี้เสียเอง

เชื่อเถอะ ว่าการที่ผมมีความคิดแบบนี้ หรือเอาสิ่งที่คิดมาบันทึกในพื้นที่ส่วนตัว อันนี้ก็ผิดอีกเหมือนกัน ซึ่ง มันแย่ซ้อนแย่เลยล่ะ

9/1/61

Back to Mac

ด้วยข้อจำกัดต่างๆ ในการทำงาน ทำให้ต้องหันมาใช้ Windows อยู่พักใหญ่ๆ (กว่า 2ปี ได้) สาเหตุหลักๆ ก็เป็นเรื่องของไดรเวอร์เครื่องพิมพ์ และงานเอกสาร (MS Word) กอปรกับฮาร์ดแวร์ของ สนง. ที่เป็น Acer ที่ การจะใช้ Linux หรือโอเอสอื่น ก็ไม่ง่ายนัก (ด้วยสองหาเหตข้างต้น)

เดือนก่อนมีโอกาสได้รับมอบเครื่อง Macbook Pro (Mid 2012) ที่ผู้บริหารไม่ใช้แล้ว ก็เลยเป็นอันว่าได้กลับมาใช้ Mac อีกครั้ง ปัญหาเรื่อง MS Word ก็ไม่มี เพราะใช้เวอร์ชั่น Mac ได้ ส่วนเรื่องไดรเวอร์เครื่องปริ๊นท์ ก็เซ็ตเป็น Google cloud print เอา

คิดว่าคงได้อยู่บน Mac ไปอีกพักใหญ่ เพราะการใช้งานค่อนข้างจะลงตัวแล้ว

7/1/61

My org

ทำงานอยู่ในองค์กรมานานหลายปี พบปัญหาคือ หลายๆ คนที่ทำงานนานๆ จะมีอาการหมดไฟ

อธิบายถึงการมีไฟก่อน
การมีไฟในการทำงาน เกิดจากเรามีความรู้ แล้วอยากใช้ในการทำงาน อยากแสดงให้คนอื่นเห็นว่าสิ่งที่ฉันทำดียังไง สร้างประโยชน์อะไรได้ อยากให้คนเห็นคุณค่า ซึ่งสิ่งเหล่านี้ธรรมชาติผลักดันให้เราเป็น เนื่องจากเราเป็นสัตว์สังคม เราต้องการการยอมรับ

อาการหมดไฟเกิดได้ยังไง
มักจะเกิดจากการที่มีความรู้ อยากแสดงความสามารถ แต่ใช้ไม่ได้ หรือถูกสกัดให้ไม่ได้ใช้ หรือไม่ให้แสดงความสามารถนั้น

ตัวอย่าง

โงกุนฝึกวิชากับผู้เฒ่าเต่า เพื่อจะไปแสดงความสามารถในศึกชิงเจ้ายุทธภพ

case a: พอถึงเวลาแข่ง ผู้เฒ่าเต่ากล่าวขอบคุณโงกุน ที่ช่วยคุริรินฝึกซ้อมจนเก่งขึ้น โงกุนไม่ต้องแข่ง ฉันแค่ให้เจ้าช่วยคุริรนซ้อมเท่านั้น

ดังนั้นในการฝึกซ้อมเพื่อการแข่งขันปีต่อๆ ไป โงกุนก็จะไม่อยากฝึก

case b: โงกุนฝึกซ้อม ได้แข่งศึกชิงเจ้ายุทธภพ พอชนะ จะได้ออกข่าว จะได้รับรางวัล โงกุนโดนเอาไปเก็บ ผู้เฒ่าเต่าออกรับรางวัล ให้สัมภาษณ์ ได้เงิน ได้หน้า ได้รางวัล

ปีหน้าโงกุนก็จะไม่อยากแข่ง

case c: โงกุนได้ลงแข่งศึกชิงเจ้ายุทธภพ แต่มีผู้เฒ่าเต่ากำกับอยู่ข้างเวที ว่าต้องแบบนี้ ต้องแบบนั้น ห้ามทำท่านี้ ห้ามใช้ท่านั้น

โงกุนจะหมดไฟจากการไม่ได้แสดงความสามารถของตัวเอง ความสำเร็จที่เกิดขึ้น จะถูกเคลมว่ามาจากความสามารถในการบงการของผู้เฒ่าเต่า

กรณีเหล่านี้ทำให้คนในองค์กรหมดไฟ สูญสิ้นความสามารถ ไรค่า

อะไรทำให้เกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น ผมมองว่า มันก็การวางองค์กรแบบ Hierarchy และการสั่งการแบบ Water fall

ผมเคยพยายามหลุดจากอาการหมดไฟ ด้วยการปีขึ้น Hierarchy แต่ไต่ไม่ขึ้น แต่ว่าหลังจากได้เห็นได้ดูแล้ว บอกเลยว่า ต่อให้ขยับขึ้นไปได้ ก็ไม่ง่ายและไม่สนุกอยู่ดี เพราะเมื่ออยู่ในลำดับชั้นของ Hierarchy แล้ว ถ้าคุณไม่ได้อยู่ในลำดับล่างสุด คุณมีโอกาสที่จะโดนบีบจากทั้งด้านบนและด้านล่าง (นึกถึงถนนสามเลน ที่คุณขับเลนกลาง คุณจะต้องระวังทั้งรถซ้าย และรถขวา ต่างจากการวิ่งเลนซ้ายสุดหรือขวาสุด) นั่นเลยทำให้ผมรู้สึกโชคดีอยู่บ้าง ที่ไต่ไม่ขึ้น

ถ้าเป็นองค์กรที่ผมสร้างขึ้นเอง

Heirachy จะเหลือ 3 คือ CEO ถัดมาเป็น CXO แล้วที่เหลือเป็นลำดับล่างเท่ากันหมด

การทำงานเป็นแบบ Bottom up
- CEO วางนโยบาย และทิศทางองค์กร เป้าหมายคืออะไร

ทุกคนในองค์กรสามารถเสนอได้ว่าอยากทำอะไร โดยให้แปะบอร์ด แล้วลงชื่อ ว่าควรทำอะไร วิธีไหน ยังไง แล้วผู้คนก็มาโหวต มาให้ความเห็น หรืออาจจะเป็น CEO มาเลือกช้อปเอาก็ได้ ว่าซื้อไอเดียไหน (นึกภาพ เสนอหัวเรื่องในงาน Bar camp)

พร้อมกันนี้ คนก็เอาชื่อมาใส่ ว่าใครอยากเสนอทำโปรเจคไหน ที่ได้แปะ หรือได้โหวตแล้ว เราอาจใส่ชื่อตัวเอง หรือใส่ชื่อคนที่คิดว่าเหมาะสม พร้อมให้เหตุผล (เหมือน ผู้สมัคร สส. หาเสียง)

ผู้ได้รับคะแนนโหวต ก็มีสถานะเป็น Project manager ของโครงการนั้น ผู้จัดการโครงการ ก็มาวาง ว่าจะทำอะไรบ้าง ต้องการคนประมาณไหนมาร่วมทีม

*หมายเหตุ ในกระบวนการทั้งหมด ก็จะมี CXO คอยให้คำปรึกษาได้ แต่ต้องไม่ใช่ผู้ตัดสินใจ ให้มี CEO ตัดสินใจอย่างเดียว (จริงๆ ก็คือ ให้ CXO มีสถานะเป็นที่ปรึกษา) ซึ่งจะทำให้ CEO ทำงานตรงกับ Project manager และทีมของแต่ละ Project

คนอื่นๆ ในองค์กร จะเห็นประกาศรับสมัครงาน ของแต่ละ Project แต่ละคนสามารถเสนอตัวเข้ารับงานในหน้าที่ต่างๆ ของแต่ละ Project ได้ (คนนึงอยู่ได้หลาย Project และ Project manager ก็อาจเป็นสมาชิกของ Project อื่นก็ได้) Project manager หรือคนในทีม จะเชิญคนที่เห็นว่ามีความสามารถมาร่วมก็ได้ แต่เจ้าตัวก็ต้องยินดีมา หรือไม่ก็ CEO ฟันมาว่าต้องช่วย

ดังนั้น การทำงานจะไม่มีตำแหน่งตายตัว คนจะไม่ต้องกลัวโดนเลื่อยขาเก้าอี้ ไม่ต้องกลัวโดนลดตำแหน่ง ไม่ต้องอยากเลื่อนตำแหน่ง ขยันได้ตังค์มาก เหนื่อยนักจะพักไปเลือกงานเบาๆ บ้างก็ได้

คนจะสามารถเลือกงานที่ตรงความสามารถได้ สามารถแสดงความสามารถได้ง่ายขึ้น ถ้าจะโดนสกัดบ้าง ก็ไม่ถึงกับหมดสิ้นหนทางเสียทีเดียว เพราะก็สามารถอยู่ได้หลายโครงการ หลายทีม โดนสกัดจากทีมนึง ก็จะสามารถแสดงความสามารถในทีมอื่นได้อยู่

ดังนั้นคนเก่ง ก็จะถูกเชิญให้รับหน้าที่ในงานสำคัญๆ ในโปรเจคถัดๆ ไป ได้รับการโหวตให้รับหน้าที่ดีๆ รายได้สูง ในแต่ละโปรเจคไปในตัว คนจะไม่ต้องอยากแทงข้างหลังกัน ไม่ต้องระแวงกัน ไม่ต้องสกัดขากัน เพราะวาระในการดำรงตำแหน่งมันสั้น จบโปรเจคก็ล้างไพ่ ว่ากันใหม่

การประเมิน ให้ประเมินจากน้ำหนักของงานในแต่ละตำแหน่ง ทีมให้คะแนนประเมินกันและกัน, คนในองค์กร ก็ประเมินกันและกัน ไม่มีประเมินบนลงล่าง ล่างขึ้นบน มีแต่ประเมินซ้ายขวา

เงินเดือนไม่มีปรับขึ้นปรับลด จะมีแค่เงินรายได้ ที่คิดตามความยากของงานที่ได้รับไปทำ (แต่ต้องกำหนดเงินกับงาน ก่อนที่คนจะมาช้อปงานไปนะ) จะทำให้ไม่เกิดอาการเส้นสาย หรืออาการ เงินเดือนตันแล้ว ขี้เกียจทำงาน จะประเมินยังไงก็ช่าง

และนี่คือ องค์กรที่ผมจะวางโครงสร้าง (ถ้าจะได้มีอ่ะนะ) เพื่อไม่ให้คนหมดไฟจาก Hierarchy และ Water fall ผมไม่อยากเห็นคนเก่งกลายเป็นซอมบี้ที่เช้ามาให้ทัน เย็นก็กลับ รอวันรับเงินเดือน และดีใจกับการมาถึงของวันเสาร์ มันน่าเสียดายคุณค่าของคน

ผมคงไม่ใช่คนแรกที่คิดอะไรแบบนี้หรอก องค์กรแบบนี้ หรือแนวทางแบบนี้คงมีอยู่แล้วแหล่ะ ถ้ามีโอกาสได้ทำ คงต้องหาข้อมูลอีกทีว่าองค์กรที่บริหารคล้ายๆ แบบนี้ เขาทำยังไง เรียกว่ายังไง