วันก่อนเห็นข่าวประหารชีวิต ธีรศักดิ์ หลงจิ ผมค่อนข้างตกใจเล็กๆ คือ คิดมาเสมอว่าโทษประหารในไทยคือหมดไปแล้ว การตัดสินโทษประหารทุกกรณีจะโดนลดลงมาเหลือจำคุกตลอดชีวิต ผมเข้าใจว่าแบบนี้มาโดยตลอด จนกระทั่งทราบข่าวดังกล่าวเลยทำให้ได้รู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เข้าใจ
ผมต่อต้านโทษประหารชีวิตอย่างที่สุด กรณีคลาสิคที่ผมชอบยกเป้นเคสว่าทำไมถึงไมควรมีโทษประหารคือ กรณีหมอแอร์จ้างฆ่าเอ็กซ์จักกฤษ คือ ถ้ามีการตัดสินประหาร แม่หมอแอร์ก็จะได้รับโทษ และหมอแอร์ก็จะลอยลำไป ซึ่งในทางเทคนิคแล้ว เราไม่ควรทำอะไรที่มัน undo ไม่ได้ เพราะถ้ามันผิดพลาด เราจะไม่สามารถไต่สวนย้อนหลัง หรือสืบข้อมูลเพิ่มเติมได้เลย
ในแง่มุมของการลงโทษ หรือการเข้าคุก ผมเห็นหลายคนจะรู้สึกว่า คุกหรือการลงโทษ เป็นการเอาคืนเพื่อให้สาสม เพื่อให้สะใจ เพื่อให้คนอื่นไม่กล้าทำตาม ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ถูก คุกควรมีไว้เพื่อกักกัน (quarantine) เพื่อไม่ให้สร้างความเดือดร้อนกับผู้อื่นได้อีก ผู้อยู่ในคุกไม่จำเป็นต้องทรมาน เหมือนกับ virus computer เรา quarantine ไว้ เพื่อไม่ให้มันไปกินไฟล์อื่น จนกว่าจะหา anti-virus ได้ ก็เอามาแก้ แล้วไฟล์เดิมที่เสีย ก็จะกลับมาใช้ได้ใหม่ ในกรณีมนุษย์ก็ควรจะเป็นเช่นเดียวกัน
การลงโทษเพื่อตอบสนองต่อความสะใจ เป็นเครื่องบ่งชี้อันดีว่าเรายังอยู่ไกลจากความเป็นอารยะอีกมาก ผู้กระทำผิดทั้งหลายไม่ว่าจะโทษเบาหรือโทษร้ายแรง เกิดจากเหตุผลคือ โรค, ความเข้าใจผิด, ความประมาท เพียงสามประการนี้เท่านั้น ไม่มีใครที่เลว หรือชั่วมาโดยกำเนิด ดังนั้นเราควรปรับปรุงจิตใจเพื่อยกระดับตัวเองขึ้นให้มากกว่าการมองการลงโทษเป็นเครื่องมือเพื่อตอบสนองต่อความสะใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น