ลาก่อนโลกโซเชี่ยล
เมื่อวานโดนเมียซักมาทางไลน์ ว่าเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งใน FB นั้นคือใคร ก็แน่นอน ประมาณว่าหึงแหล่ะ (แล้วถ้าคุณรู้ว่าคุณเพื่อนผู้หญิงใน FB คนนั้นคือใคร บอกได้เลยว่าคุณจะฮามาก) และด้วยความที่ผมยังไม่หายดีจากโรคซึมเศร้า (หมอบอกว่า ผมมีอาการเป็นเรื้อรัง แต่โชคยังดีที่ผมยังไม่ถึงขั้นไบโพล่า หมอว่างั้น)
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนเมียจับผิดในเรื่องอะไรประมาณนี้ และหลายๆ ท่านก็น่าจะมีความเห็นว่า "มึงน่าจะชินได้แล้วนะ" และที่เมียมักจะให้เหตุผลเสมอก็คือ "ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ก็แค่ถาม" แต่ก็นั่นแหล่ะ คุณสามีย่อมรู้ดีว่าคำถามแบบนี้มันสร้างความรู้สึกอย่างไรให้ และแน่นอนว่า กับคนที่มีอาการซึมเศร้านั้น มันเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย
อย่างที่บอกว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก และเช่นกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย ทุกครั้งที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นและเหมือนว่าจะคุยกับคุณเมียได้รู้เรื่องแล้ว และเราก็คาดหวังว่า "เอาน่า เมียเข้าใจแล้ว มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแล้วล่ะ" แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่แบบนั้น
ก่อนนี้ผมเองก็ถอยมาเยอะแล้ว ผมหายตัวออกไปจากโลกชุมชน ผมไม่โผล่ไปงานรวมตัวใดๆ ทั้งสิ้น ทั้ง Meetup และสัมมนาต่างๆ (ยกเว้นที่จัดโดยออฟฟิศซึ่งต้องไป) เมื่อถอยออกจาก Physical world แล้วยังไม่ปลอดภัยพอ ก็ถึงคราวของ Digital world บ้าง
หลายคนบอกว่า การเอาตัวออกจากสังคมจะยิ่งอันตรายสำหรับคนเป็นซึมเศร้า เพราะอาการมันจะยิ่งทรุดลง แต่ก็นั่นแหล่ะ จะให้ทำยังไง ในเมื่อหันหน้าไปทางไหนมันก็อันตรายอยู่ดี ดังนั้น ผมก็ต้องเลือกทางที่อันตรายน้อยสุด หมอบอกว่า อาการของผมเรียกว่าเป็นการเข้ามุม ก็ได้แต่หวังว่าาสักวันเมียจะเลิกต้อนผมเข้ามุมเสียที ฮาาา
เพื่อป้องกันความเสี่ยง และมุ่งหน้าสู่การแก่ตาย (ถือเป็นเป้าหมายใหม่ของผมเลย ต้องอยู่ไปจนแก่ตาย) ผมจึงจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่างกับชีวิตในโลกโซเชียลของผม เผื่อไม่ให้ผมต้องตกอยู่ในภาวะเสี่ยง (ที่จะไม่ได้แก่ตาย ฮาาาา) อีก ผมเลยคิดว่าจะลบ Account FB ทิ้งซะ แต่ชั่งใจอยู่ไม่นานนัก ก็คิดได้ว่า ลบทิ้งไม่ได้ เพราะบัญชีหลายอย่างผูกกับ FB อยู่ อย่างน้อยๆ ก็ด่านใน Candy crush ล่ะ :P ก็เลยไปจบที่ลบเพื่อนทั้งหมดแทน ตอนนี้ใน FB ผมเหลือแค่พอดีกับพอเพียงเป็นเพื่อน แล้วใน Twitter ก็ Unfollow เกลี้ยงเลย เพื่อให้ไม่ต้องโดนเมียยิงคำถามอีกต่อไป
ผมจะเสียอะไรบ้าง
แน่นอน สถานะทางสังคม เหมือนกับที่สุกรีหายไปจากโลกนี้ ผมก็สุกรี2 นี่ล่ะ ที่จะหายไป, การงาน และคอนเนคชั่นที่จะหายไป แต่มันจะไปสำคัญอะไร ในเมื่อสิ่งที่ผมได้มาคือชีวิตทั้งชีวิต สิ่งที่ทำมันก็แค่ เอาสถานะทางสังคมมาแลกกับความสุขของครอบครัว มันคุ้มค่าเห็นๆ
ตอนนี้ที่ยังเหลือก็คือ Google+ และเพื่อความปลอดภัย ผมคงต้องไล่ลบเพื่อนไปเรื่อยๆ :P
ลาก่อนโลกโซเชียล
ปล.ทั้งหมดนี้ไม่ได้อยากจะตำหนิเมียหรือจะขอความเห็นใจจากใคร ก็แค่อยากทิ้งเรื่องราวไว้ เผื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์กับใครแม้สักคน
ปล2. เมื่อเช้าเห็นข่าวพี่เทือกสึกแล้ว กับอีกข่าว ท่านประยุทธ์ปลดล๊อก ให้เอานักการเมืองเข้ามาทำงานบริหารได้ แหม่ ช่างอยากคุยกับเพื่อนคอการเมืองแท้ แต่ก็ต้องตัดไป รักษาชีวิตรอดเป็นสำคัญ :)
ปล3. ลาก่อน ความหวังที่อยากจะได้ Android One, Moto G, Nexus phone #ร้องไห้หนักมาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น