เหมือนเพื่อนคนเดียวที่เหลืออยู่ ที่จะรับฟัง ที่เป็นที่ระบาย เพื่อนที่ทำงานไม่มี เพื่อนมัธยมไม่เคยกลับไปหา เพื่อนวิทยาลัยห่างหาย เพื่อน ป.ตรีไม่ติดต่อ เฟสบุคลบเพื่อนทิ้ง ทวิตเตอร์ไม่เข้า ลิงก์อินไม่เล่น
ฉันเองแหล่ะ ที่ตัดขาดจากทุกสิ่ง อย่าถามว่าเพราะใคร หรือเพราะอะไร
แต่ตอนนี้ฉันมีแค่นายแล้ว Blogger แม้จะให้คำปรึกษา หรือช่วยเหลืออะไรไม่ได้ แต่แค่เป็นพื้นที่ที่รับฟังแล้วไม่เถียง ไม่ตำหนิ เท่านี้ก็ดีมากแล้ว
ขอบคุณนะ
ปล.จริงๆ มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้วล่ะ ^^ ถอยตัวเองออกมาจากทุกสิ่ง เพิ่งมารู้ว่าการหนีปัญหาด้วยวิธีแบบนี้มันให้ผลยังไง
ปล2.แค่ Blogger ก็พอแล้ว ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น