เมื่อคืนมีอาการเครียดรุนแรง โดยต้นเหตุจากคุณพ่อ
ขอเล่าเรื่องก่อน
- ตอนเช้า พ่อให้นวดเฟ้น โดยไม่ได้สนใจว่าจะไปทำงานสาย ก็นวดไปตามคำสั่ง (มีหน้าที่ทำตามสั่งเท่านั้น อย่าได้เสนอแนะความเห็น :P เป็นเหตุหลักที่ผมปฏิเสธการเป็นทหาร) ก่อนออกจากบ้าน พ่อบอกให้จัดกิ่งองุ่นที่ปลูกอยู่หน้าบ้าน ซึ่งผมไม่ได้ทำให้ เพราะรีบมากแล้ว แล้วการจะรู้ว่าจะจัดไหนจัดให้เป็นยังไงจะเสียเวลามาก ดังนั้นผมเลยไม่ได้ทำ
- กลับมาบ้าน แม่สั่งให้เข้าไปดูพ่อหน่อย (ประมาณว่า ให้ไปถามไถ่ เอาใจใส่ เพราะพ่อป่วย) โผล่หน้าเข้าไปเจอ พ่อถามว่า ได้จัดกิ่งองุ่นหรือยัง ผมตอบสั้นๆ ว่า "อือ" พ่อก็เริ่มโวยเล็กๆ (คือ ถามกลับว่า "อือ นี่คือ จัดหรือยังไม่จัด" โดยใช้น้ำเสียงแนวคำสั่ง) เพราะรู้ว่าผมไม่ได้ทำแน่ (ถึงบ้านก็ทุ่มแล้วจ๊ะ) ผมก็โวยกลับเล็กๆ ว่า "อือ แปลว่า ยังไม่ได้จัด" โดยพยายามคุมอารมณ์ไว้
- ผ่านไปสักพัก อาการของผมเริ่มดีขึ้น ผมเลยถามพ่อว่า จะให้จัดกิ่งไหน (เพราะถ้ารอเช้า เดี๋ยวก็ไม่ได้ทำให้อีก) ก็คุยกันอยู่นานกว่าจะรู้เรื่องว่ากิ่งไหน (คนพูดก็พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่อง คนฟังก็ตาไม่ดี) ก็หาอยู่นานจนเจอ ก่อนที่พ่อผมจะจบประโยคเด็ดว่า "กิ่งองุ่นแค่นี้ทำไมหายากจัง" (ต้องนึกน้ำเสียงตามไปด้วยนะครับ) ผมปรี๊ดแตกเลยครับ ที่พยายามเก็บมา เราก็พยายามจะช่วย จะทำให้ ทำไมต้องมาโดนอะไรแบบนี้
เลยพอจะได้คำตอบกับตัวเองว่า ที่ผมป่วยเป็นเพราะ ผมเก็บอารมณ์อยู่ตลอด พยายามไม่ทำร้ายความรู้สึกผู้อื่น (เพราะรู้เป็นอย่างดีว่าการถูกทำร้ายจิตใจมันเป็นยังไง) เลยกลายเป็นว่า ต้องแบกรับความรู้สึกแย่ๆ ที่บางครั้งไม่พอใจผู้อื่น แต่ก็ต้องเก็บไว้ เพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจผู้อื่น ในขณะเดียวกัน ก็ต้องแบกรับความรู้สึกแย่ๆ ที่ผู้อื่นกระทำกับเรา เพราะเขาไม่ได้สนใจว่าเราจะรู้สึกอย่างไร
ซึ่งก็ไม่ใช่ความผิดพ่อหรอกครับ เพราะผมเองที่ถูกกระทำมาเนิ่นนาน แล้วคิดว่าสามารถเพิกเฉยได้ (เข้าใจผิดมาตลอด) จนกลายเป็นอาการเครียดสะสมนำมาสู่โรคซึมเศร้า
ทุกวันนี้ผมยังกลัวแม่อยู่เลย เวลาคุยอะไรด้วยผมจะไม่ค่อยกล้าสบตา ยกเว้นเรื่องขำๆ ตลกๆ หรือเวลาที่แม่อารมณ์ดีจัดๆ อยากมีไทม์แมชชีนย้อนไปดูจังว่าตอนเด็กๆ โดนอะไรมาบ้าง
เย่ๆ ดีใจจุง อย่างน้อยเราก็รู้จักตัวเองเพิ่มขึ้นอีกนิด
ปล. รักใครก็อย่าทำร้ายจิตใจเขาครับ เพราะอย่าลืมว่า เขาก็อาจจะรักคุณมากเช่นกัน
