คิดว่า วันนึงเมื่อผ่านไปแล้ว ไม่ว่าเรื่องจะจบยังไง ผมน่าจะลืมเหตุการณ์ที่เป็นจุดเปลี่ยนที่มันไม่ลงล๊อกนี้ ดังนั้น จดไว้ก่อนดีกว่า
เรื่องแดงเพราะผมเริ่มไม่ไหวกับความงี่เง่าของน้อง (ช่วงนั้นคือน้องงี่เง่าเยอะมาก หึง โวย เอาแต่ใจ ไม่ยอมให้ผมได้ให้เวลากับที่บ้านบ้าง) ไม่สามารถปกปิดเมียได้แล้ว เลยยอมรับไป เพราะตอนนั้นก็ตัดสินใจว่าอยากจะเลิกกับน้องแล้วล่ะ
เรื่องเกิด 25 ก.ค. 62 ยอมรับกับเมียไปตอนเช้าของวันนั้น (ประมาณตีสอง) แล้ววันนั้นช่วงเที่ยง ก็เลยเอาน้องไปคุย ก็สรุปว่าผมจะเลิกกับน้อง ก็ตัดขาดทุกอย่าง ไม่คุย ไม่ติดต่อ ซึ่งมันก็ดูว่าจะไปได้ด้วยดี แต่พอผ่านไปสัปดาห์กว่าๆ ผมเริ่มไม่ไหว รู้สึกคิดถึง เลยขอเมียไปตรงๆ ว่าขอไปเจอ แค่กินข้าวหรืออะไรก็ได้ ขอได้เจอกัน เจอด้วยกันเลยก็ได้ แค่ได้หายคิดถึง ซึ่งวันจันทร์ที่ 5 ส.ค. ผมก็ไปเจอน้องจริงๆ ก็ไม่มีอะไร มันรู้สึกสบายๆ หายคิดถึงได้อยู่
First mistake
แต่ผมกลับไม่พอใจแค่นั้น วันอังคารผมชวนน้องมากินกาแฟอีก โดยคราวนี้ไม่ได้บอกเมีย แต่คุณเมียเธอมากินเที่ยงด้วย พอน้องใกล้ถึง โทรมา เมียรู้ก็เลยโวยเอา แล้วโวยแบบจะเป็นจะตาย จะบุกขึ้นมาออฟฟิศ จะมาคุยกับ ผอ. กับบุคคล กับคนนี้คนนั้น ผมรู้สึกว่าไม่ไหว ก็เลยหนีออกชั้นอื่น แล้วกลายเป็นว่าคืนนั้นผมเลยได้ไปนอนกับน้องเฉลยข้อสอบ ถ้าเมียผมยิ้มให้ผมดีๆ ทำว่าเธอเข้าใจ และเห็นใจผม รอเจอน้อง รอกินกาแฟด้วยกันไปเลย เย็นวันนั้นเธอก็จะคุมผมกลับบ้านไปได้
Second mistake
ผมอยู่กับน้องตั้งแต่วันที่ 6 แล้ววันที่ 9 ก็กลับบ้าน เพราะว่าซื้อตั๋วไปเที่ยวมาเลกับเมียไว้ วันที่ 10-12 ค่ำๆ วันที่ 9 ผมคุยกับเมียว่า ขอคบกับน้องไปเรื่อยโดยขออยู่บ้านตามปกติ เมียไม่ยอม ซึ่งนำมาสู่การพยายามตัดใจครั้งที่ 2 ผมกับน้องก็หายกันไปสามวัน ไม่ได้คุย ซึ่งพอกลับจากเที่ยว วันที่ 13 ไปทำงาน น้องก็ทักไลน์มา ว่าขอให้ลบไฟล์บางอย่างที่ผมมีอยู่ ก็คุยต่อรองกันอยู่สองวัน ซึ่งหลักๆ เรื่องที่คุยก็มีอยู่เท่านี้ แต่เมียโวยวายว่าคุยกันจ๊ะจ๋าแบบนี้ แล้วจะเลิกได้ยังไง แล้วก็มีพูดไม่ดีถึงน้องอีก (จริงๆ การพูดถึงใครในทางไม่ดี มันก็ทำให้รู้สึกไม่ดีทั้งนั้นแหล่ะ) ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกแย่กับเธออีก นำมาสู่การที่ผมคิดว่า เลือกน้องดีกว่า แล้วคืนวันที่ 15 ผมก็หอบกระเป๋าไปอยู่กับน้องเขาอีกครั้งจริงๆ แล้ว ในวันนั้นผมปรึกษากับแม่เรื่องที่จะลาออกด้วย เพราะถ้าตัดสินใจว่าจะเลิกกับน้องให้ได้ ผมคงทำงานไม่ได้ ซึ่งเมียผมคงรู้จากแม่ ว่าผมอยากจะลาออก แล้วก็จะไปอยู่กับน้องด้วย ช่วงเย็นวันนั้น เมียผมบุกขึ้นมาถึงออฟฟิศ ประโยคแรกที่ได้ยินคือ จะลาออกได้ยังไง ดอกเบี้ยค่าบ้านขึ้นเป็นสองเท่า! คือ ห่วงความรู้สึกกันก่อนก็ได้
เฉลย ถ้าเมียผมจะอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ให้ผมค่อยๆ จัดการตัวเอง เรื่องน่าจะเป็นว่า ผมก็ค่อยๆ คุยกับน้องเขาน้อยลงๆ เรื่อยๆ แล้วก็มีโอกาสที่จะเลิกได้ไปเอง
Third mistake
ออกไปอยู่กับน้องวันที่ 15 แล้วพอวันที่ 20 ก็กลับมาบ้านอีกรอบ เนื่องจากคิดถึงลูก ห่วงว่าลูกจะเป็นยังไง แต่พออยู่บ้านได้ 2 วัน มันรู้สึกไม่ค่อยดี คิดถึงน้องเขา ห่วงความรู้สึกน้องว่าน้องจะเป็นยังไง กลัวจะเสียเขาไป เลยคุยกับที่บ้าน ว่าจะขอออกมาทดลองอยู่กับน้องดูก่อน ผมเก็บกระเป๋าไว้ โดยเช้าวันที่ 22 ไม่ได้หยิบมาด้วย เพราะคิดว่า วันนี้จะลองคิดดูอีกทีก่อน ตั้งแต่เช้ามา เมียทักไลน์มาคุย ส่งภาพอาหาร ส่งข้อความดีๆ มา มันทำให้ผมรู้สึกดี รู้สึกว่าอยากลองกลับไปอยู่บ้านดูอีกสักที จนช่วงบ่ายแก่ๆ เมียส่งรูปทำผมใหม่มาอวด ซึ่งอยากบอกเลยว่า ตั้งแต่เช้าเมียมาถูกทางมากๆ เหมือนหมอจ่ายยาถูกกับคนไข้ จนกระทั่งส่งรูปสวยๆ ที่ทำผมใหม่มาชุดใหญ่ แล้วจบด้วยข้อความ "ผชพาไปทำเตรียมบิน" (ก่อนนี้เธอพยายามไซโคผม ว่ามีผู้ชายจะพาเธอไปอยู่ออสเตรเลีย ซึ่งจริงหรือเปล่าไม่รู้หรอก แต่การทำให้ผมรู้สึกแย่ มันย่อมไม่ทำให้ผมรู้สึกดีอยู่แล้ว) ซึ่งมันทำให้ผมตัดสินใจเลยว่า ไม่กลับดีกว่าเฉลย ถ้าส่งรูปสวยๆ ข้อความดีๆ มาได้ตลอดวัน ผมอาจจะกลับก็ได้ เพราะตั้งแต่แรก ผมก็เลือกที่จะทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่บ้านอยู่ก่อนแล้ว
ความผิดพลาดครั้งที่ 3 ของเธอ ทำให้ผมได้ออกมาอยู่กับน้องเขาอีกครั้ง และมันยิ่งย้ำว่า ผมไม่เหลือโอกาสที่จะทดลองเลิกกับน้องเขาแล้ว ถ้าจะเลิกกับน้อง แปลว่าต้องเลิกให้ขาดเท่านั้น มันไม่เหลือพื้นที่ให้เขาเสียใจซ้ำได้อีกแล้ว ที่บ้านเขาก็จะไม่โอเคกับผมด้วย ถ้าน้องจะต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง มันจะต้องเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วถ้าผมเลือกเมีย มันก็คงจะมีอะไรที่ไม่ลงล๊อกกันแบบนี้อยู่ตลอดไป แล้วผมก็จะต้องเสียดายไปตลอด ที่ปล่อยโอกาสดีๆ ครั้งนี้ไป
ถ้าเมียจะรู้จักผมให้ดีกว่านี้ รู้ว่าต้องทำยังไงกับผม ต้องพูดยังไง ใช้วิธียังไง ผมพยายามบอกเธอหลายทีแล้ว แต่เธอทำไม่ได้ เธอก็ยังคงทำในแบบของเธอ ซึ่งถ้าผมอยู่ต่อไป ก็คงต้องเจออะไรแบบนี้ต่อไป เรื่อยๆ มันยิ่งทำให้ผมคิดว่า ลองไปเริ่มใหม่นั่นแหล่ะ ดีแล้ว
1 ความคิดเห็น:
เรื่องนี้ผมว่าถ้าคุณไม่รักกับภรรยาคุณแล้วคุณก็เลิกกันไปเถอะครับ ส่วนข้อที่ว่าจะทนอยู่กับภรรยาเพราะเป็นห่วงลูก ลองนึกดูสภาพปัจจุบันดูสิ พ่อหายไป 2-3 วันไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ คิดว่าเด็กจะรู้สึกอย่างไร ไม่รู้ว่ามีเรื่องราวปากเสียงกันที่บ้านด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
แสดงความคิดเห็น